از نظر تکنیک و ساخت فیلم باحالی بود. فیلم‌برداری و طراحی صحنه و... هیجانی بود تا حدودی. من بدم نیومد. ولی جوری نیست که دوباره بخوام ببینمش. خوبه.

the sea inside

از اون‌هاییه که بعد از دیدن یک دقیقه‌ی اولش، آدم می‌فهمه قراره یه فیلم بزرگ رو ببینه. فوق‌العاده است. از داستان ساده و سرراستش، تا بازی همه‌ی بازیگرها، و به خصوص خاویر باردم و اون لحن بی‌نظیرش. خیلی خیلی لذت بردم. خاویر باردم نقش یک معلول رو بازی می‌کنه که فقط می‌تونه گردنش رو حرکت بده. و به خاطر این‌که زندگی اینجوری رو دوست نداره، دنبال گرفتن حق قانونی خودکشیه.

خیلی باحاله. ال‌گور اومده و سعی می‌کنه بچه‌ها رو از آدم‌خرس‌خوک بترسونه و خودش رو ناجی جهان از این موجود کنه. بعد این بچه‌ها رو می‌بره توی غار و گیر میفتن. کارتمن هم یه گنج پیدا می‌کنه و می‌خواد یه‌جوری خارجش کنه...

فوق‌العاده است. کلاً من از این حوله‌هه خیلی خوشم میاد. وقت‌هایی که می‌خواد های بشه یه جوریه که آدم هوس می‌کنه یه حشیشی چیزی بکشه. توی این قسمت حوله‌هه یه داستان می‌نویسه که پولدار بشه و خودش رو آدم جا می‌زنه. توی یه برنامه هم اینو معرفی می‌کنن. بعد اسافل اعضای مجریه، به خاطر بی‌توجهی‌هایی که بهشون صورت گرفته، حوله رو لو میدن و می‌خوان یه کاری کنن که مجریه اخراج بشه و ببره اینا رو توی پاریس بگردونه. آخرش که گروگان‌گیری کرده بودن واقعاً دیدنی بود :))

جزو عالی‌ها. مخصوصاً اون فیلم فوق‌العاده‌ای که الظواهری و بن لادن برای مسخره‌کردن امریکایی‌ها ساخته بودن اون آخر. کتک‌کاری کارتمن و کایل هم شاهکاره. خیلی اپیزود خوبی بود... شدید خنده‌داره.

فوق‌العاده است. همون قسمتیه که فمیلی گای می‌خواد اون برنامه‌هه رو پخش کنه و کارتمن می‌خواد جلوش رو بگیره. صحنه‌های تعقیب و گریز کارتمن و کایل توی جاده بی‌نظیر بود. خیلی اپیزود خوبیه. قسمت بعدی هم ادامه‌ی همینه.

شاهکار. خوشم اومد که تقریباً همین اول کار وضع برگشتن اون‌ها رو مشخص کرد تا نشون بده که قضیه اصلاً به این محدود نمی‌شده و نخواهد شد. حالا باید منتظر بود و دید که اون یارو جدیده که به جک تسلیت گفت کیه، چرا کیت به جک گفت در مورد هارون چیزی نپرسه، چه بلایی سر بن اومده بود، قضیه‌ی جین و اون شکل و شمایل چی بود و...
خیلی حال داد. لاست تنها چیزیه که موقع دیدنش می‌ترسم نگاه کنم چقدر گذشته. چون ممکنه آخرهای اپیزود باشه.

کلاً هرجایی که کارتمن بخواد یه کار جدی بکنه خنده‌دار میشه. اینجا هم می‌خواد بره جون کایل رو نجات بده. و اما شخصیت محبوب من: آیک!

اون‌قدرا حال نداد. با این‌که اپیزود اول بود و معمولاً توی اپیزودهای اول سنگ‌تموم میذاشتن. انگار قسمت بعدی ادامه‌ی همینه... آخرش شف رو زنده کردن اونا و طرف از این خنده‌های شیطانی کرد...

تهِ بیهودگی زندگی. خیلی با کارهای جارموش حال می‌کنم. مخصوصاً فضاهایی که توی فیلم‌هاش نشون میده. ممکنه فیلمه در ظاهر هیچ چیزی نداشته باشه ها... ولی دیدنش لذت‌بخشه. آدم دلش می‌خواد اون فضاها رو تجربه کنه. ترکیب‌بندی‌ها و کادرهاش هم خیلی خوبه. معلوم هم هست که به صورت عشقی و ذاتی این‌جوری در میاد.

خوبه تقریباً. بابای استن به خاطر این میتینگ‌های درپیت احساس می‌کنه شدیداً الکلی شده و این یه بیماریه که فقط معجزه می‌تونه حلش کنه. از اون‌طرف مجسمه‌ی حضرت مریم داره ازش خون میاد و میگن این یه معجزه‌ست...

اساسی حال داد. مخصوصاً بعد از این همه مدت که ساوث‌پارک ندیده بودم. با اون دو نفری که صدای وال رو در میاوردن خیلی حال کردم. از این آدم‌هایی که به صورت آنتی‌تز با یه شوخی حال می‌کنن و از اسگل‌کردن لذت می‌برن. آخرش هم که کاملاً واقع‌بینانه وال مرده رو توی ماه نشون داد عالی بود. مکزیکی‌ها رو هم خیلی منگ و خوب درآورده بودن.

مافوق تصور بود! شاهکار... سکانسی که بن داره جک و سان رو می‌رسونه به اون کلیسا و وسط زرهای جک می‌زنه کنار و عصبانی میشه خیلی عالی بود. تقریباً اولین‌باری بود که بن با این لحن حرف می‌زد. البته یک‌بار هم سر جنازه‌ی گودوین تقریباً سر جولیت داد زد.
اون‌جایی هم که سایر داشت زمین رو چنگ می‌زد که جان لاک رو نجات بده خیلی حال کردم باهاش. قشنگ مرامش رو نشون داد. قضیه‌ی شارلوت و فارادی هم خیلی خوب بود. دیگه... این‌که بابای جک در مورد بن به لاک اون رو گفت هم خیلی به من حال داد :)) یعنی بن کلاً متعلق به خودشه... و معلومه خب چرا اون جزیره رو حرکت داد دیگه. مسائل شخصی!

زیاد فینچرگونه نبود. من آخراش واقعاً تحت تأثیر قرار گرفته بودم. فیلم خوش‌ساختیه و مهم‌تر از همه‌چیز این‌که قصه‌گوئه. خوب بود در کل...

از تمام اپیزودهای قبلی این سیزن باحال‌تر بود فکر کنم. نویسنده‌های لاست نامردی‌هایی از این قبیل دارن: چیزی رو که مطمئن شدی ازش و نیازی به توضیح نداره برات توضیح میدن و بقیه‌ی چیزها رو کاملاً سرپوشیده باقی میذارن. مثلاً این آخر که طرف گفت اسم من دانیل روسو ئه. هر خری می‌دونست اون کیه.
حالا خدایی... من از اول هم می‌دونستم جین زنده‌ست.

صادقانه باید بگم که ناامیدکننده بود. از اول هم دید خوبی نسبت به فرندز نداشتم و این اپیزود کاملاً توقعاتی رو که داشتم برآورده کرد. حتی بدتر از چیزی بود که فکر می‌کردم. ولی باید ادامه داد. انگار این سیزن بی‌خوده.

اریک کارتمن کبیر:
قانون اول فیزیک: هر چیز فان دستکم هشت دلار خرج داره.

شاهکاره. اولش کارتمن در مورد این مسأله که جینجرها روح ندارن و از دنیای شیاطین اومدن سخنرانی می‌کنه؛ بعدش کایل و استن و کنی تصمیم می‌گیرن کارتمن رو موقع خواب شکل جینجرها گریم کنن. فوق‌العاده بود ایده و همه‌چیز. سیزن ۹ کیکس اس!

خیلی خوشم اومد. مثل اسمش رویاگونه‌ست؛ ولی اصلاً توی ذوق نمی‌زنه. مشکل من با خودم در مورد این‌جور فیلم‌ها اینه که می‌فهمم یه نشانه‌هایی وجود داره؛ ولی معناهاشون رو متوجه نمیشم اکثراً.
من از قیافه‌ی جانی دپ توی فیلم‌های دیگه‌ش اونقدرا خوشم نمیومد. ولی اینجا واقعاً باحال بود. یعنی نه که بشه گفت خوشگل، ولی شخصیت داشت. فیلم سال ۹۳ ساخته شده. آهنگسازیش هم خیلی خوبه.
هشت از ده.
ضمناً فروش فیلم سایت فکسون دوباره شروع شده...

خیلی خیلی خوب. آخرش که بیگ‌گی‌ال و مستر اسلیو ازدواج کردن فوق‌العاده‌ست. «مرد» و «مرد»! خیلی عالیه...

عالی. این بچه‌ها می‌خوان دستگاهی رو که دخترها باهاش آینده رو می‌بینن پیدا کنن. برای همین باترز در شمایل یک دختر وارد مهمونی اون‌ها میشه و البته قبلش هم یه مرگ ساختگی براش تدارک دیده بودن. از طرف دیگر پدر و مادر باترز که از مرگ نابه‌هنگام پسر کوچکشان افسرده شده‌اند، می‌خواهند با زنده‌کردن دوباره‌ی وی، شادی را به خانه‌ی کوچکشان برگردانند.

فوق‌العاده بود. انگار اون فیلمه رو مسخره کرده بودن. البته من اون رو ندیدم. اون آخرش که کارتمن به کایل می‌گفت طلاها رو بده یکی از شاهکارهای این قسمت بود.

عالی بود تقریباً. این‌جوری شروع میشه که مستر مکی می‌خواد به نامه‌های خصوصی بچه‌ها در مورد مسائل جنسی جواب بده و سه تا نامه‌ی اول این‌ها هستن:
مستر مکی گی است.
مستر مکی؛ شما گی هستید.
پدر و مادر من کتکم می‌زنند؛ و مستر مکی گی است.
بی‌نظیره... محورش هم جیمیه و مشکل بلوغ و این‌ها.

از اون خوب‌ها. در این حد بگم که این‌جوری شروع میشه: کارتمن این بچه‌ها رو می‌پیچونه و پوست مرغ‌سوخاری‌ها رو می‌خوره و میذاره میره.