جزو قسمت‌های خیلی خیلی عالیه. کارتمن توش شخصیت اوله و رهبری جنبش رو در دست گرفته. بهترین‌جاهاش هم وقتیه که کارتمن نامه می‌نویسه و خودش رو اون بالای صفحه نشون میده که داره متن نامه رو می‌خونه.
***
[۸ آذر ۱۳۸۷، ۲۱:۵۰]

خیلی باحال بود. یه‌جاش کارتمن یه آهنگ به سبک اپرا می‌خونه در مورد homeschool که خنده رو بر لبان بیننده می‌نشونه. واقعاً عالی بود.
***
[۸ آذر ۱۳۸۷، ۱۷:۳۰]

از نظر داستان و این حرف‌ها قسمت خوبی بود. ولی زیاد خنده نداشت.
***
[۸ آذر ۱۳۸۷، ۱۱:۱۵]

اپیزود خوبی بود. البته تابلو بود که یه قسمت‌هاییش رو ماها نمی‌گیریم. چون به برنامه‌ها و آدم‌های اون‌طرف گند زده بود. مثل اون زنه که زرت‌و‌زرت می‌گه پول بفرستید واسه کاکاسیاه‌ها.
***
[۶ آذر ۱۳۸۷، ۲۳:۰۵]

این قسمتش باحال شد. یه کارآگاه بدون داشتن هیچ اطلاعاتی از این طرف، تونسته یه مقدار افراد مظنون رو محدود کنه و قول داده که پیدا می‌کنه طرف رو... باحال بود حرکتش. اینی که دفترچه افتاده دستش، داره آدم‌های بد رو باهاش می‌کشه.
***
[۵ آذر ۱۳۸۷، ۰۰:۵۵]

عجیبه... من قبلاً این اپیزود رو دیده بودم. یادم اومد فکر کنم... قبلاً چندتا اپیزود رو همین‌شکلی داونلود کرده بودم یا از طریق امیر رسیده بود دستم و این‌ها. خیلی قسمت باحالیه. در مورد عروسک‌هاییه که ژاپنی‌ها می‌فرستن اونجا تا ذهن بچه‌ها رو باهاش کار بگیرن. روشی هم که برای خرکردن امریکایی‌ها دارن خیلی خنده‌ست...
***
[۴ آذر ۱۳۸۷، ۲۳:۰۰]

یه سریال انیمیشنی ژاپنی که موضوعش دفترچه‌ایه که از دنیای خدایان مرگ به زمین افتاده و هر اسمی که توی اون نوشته بشه، صاحبش می‌میره. قسمت اول در واقع معرفی بود. اون‌طوری که ازش تعریف شنیده بودم خوشم نیومد. به نظر میاد سریال عمیقی نباشه.
***
[۱ آذر ۱۳۸۷، ۲۳:۰۰]

اصلاً قسمتی که کارتمن نداشته باشه به درد نمی‌خوره. این قسمت هم زیاد باحال نبود. البته اون موسایی که ساخته بودن واقعاً مسخره‌بازی باحالی بود. هیچ محدودیتی ندارن اینا.
***
[۱ آذر ۱۳۸۷، ۲۰:۴۵]

بد نبود زیاد. بابای کایل و استن میرن توی مهمونی اون روان‌شناس مدرسه و خلاصه یه عملی و این حرف‌ها. شاهکار نیست.
***
[۳۰ آبان ۱۳۸۷، ۲۳:۲۰]

به همین بسنده می‌کنم که شخصیت اصلی این قسمت اریک کارتمن کبیره و خواهر اون یارو اومده چند ساعت ازش نگهداری کنه. شاهکار بود.
***
[۳۰ آبان ۱۳۸۷، ۲۲:۱۰]

جزو قسمت‌های خیلی‌خیلی باحاله. شروعش با شکایت کارتمن از استنه (یعنی میرن دادگاه). به خاطر این‌که استن به‌ش گفته ass sucker. خودتون حدس بزنید بقیه‌ش چیه دیگه.
***
[۲۵ آبان ۱۳۸۷، ۲۰:۳۵]

عالی شروع شد این قسمت. ولی بعدش زیاد باحال نبود. اولش بچه‌ها نشسته‌ان کنار آتیش و کارتمن با سازدهنی آهنگی رو که خودش ساخته براشون اجرا می‌کنه. اسمش هم i hate you guys ئه.
***
[۲۴ آبان ۱۳۸۷، ۲۰:۱۰]

ساوث‌پارک: یک سریال پرستیدنی.
این بچه‌ها برای اینکه ببینن کدوم‌یک از بچه‌های کلاس دردسرسازتره، می‌خوان دو تا کاندیدشون رو بندازن به جون هم.
***
[۲۴ آبان ۱۳۸۷، ۱۷:۴۵]

یک شاهکار بزرگ. تیتراژ پایانیش به تنهایی می‌تونست یک انیمیشن کوتاهِ شایسته‌ی اسکارگرفتن باشه. هم ایده و هم اجرا.
توی داستانش انسان‌ها سال‌هاست که با یه سفینه‌ی بزرگ به فضا رفته‌ان؛ چون زمین جای زندگی نیست. بعد این‌شکلیه که اگه بفهمن زمین مثل سابق امکان حیات روش وجود داره، برمیگردن. خلاصه اینکه زمین جای زندگی شده ولی یه ربات هست که چوب لای چرخ میذاره.
حالا اینا به کنار... شخصیت‌های اصلیش دو تا روباتن که تقریباً میشه گفت دیالوگی ندارن. می‌خوام بگم با یه عوض‌کردن ساده‌ی فرم چشم، تمام حالت‌های این‌ها رو منتقل می‌کنه. در یک کلام شاهکار.
***
[۲۴ آبان ۱۳۸۷، ۱۳:۰۰]

نمی‌دونم چه موجودات غریب‌الخلقه‌ای هستن این سازنده‌های ساوث پارک. واقعاً. یه دنیای بی‌نظیر ساخته‌ان و هرکاری توش می‌کنن. با یه تغییر کوچیک تو اندازه‌ی مردمک کارتمن توی این قسمت شدیداً باعث انبساط خاطر من شدن. متشکرم ازشون.
***
[۲۲ آبان ۱۳۸۷، ۲۳:۰۰]

یعنی عالی بودا... عالی! خیلی حال می‌کنم که تری پارکر و مت استون کلاً هر چیزی رو به چشم مسخره‌بازی نگاه می‌کنن. از جمله soundtrackها که یکی از نقاط قوت کارهاشونه. کارتمن هم که غوغا کرده بود توی این قسمت.
***
[۱۷ آبان ۱۳۸۷، ۱۱:۱۰]