خوبیش اینه که فیلم کوتاهیه نسبتاً. ۷۸ دقیقه‌ست. اون‌قدرها حال نداد ولی بد هم نبود. تنها چیزی که توی این فیلم‌ها برام جالبه، فضاهای اون دوره‌ی امریکاست. یعنی مثلاً بیست سال پیش. از نظر سرمایه‌داری میگم... کالاها و سبک‌های زندگی و...

اون‌قدرها حال نکردم... البته بد هم نیست.

شاهکاره. حوصله‌ی توضیح ندارم...

نبوغ از سر و روی تری پارکر می‌باره. نویسنده و کارگردان اکثر اپیزودها تری پارکره و مت استون اونقدرها فعالیت نداره توی ساوث پارک. اون اپیزودهای معروف و شاهکار البته کار هر دوشونه اکثراً. این اپیزود در مورد اوباما و مک کین بود و یک سرقت بزرگ. شاهکار.

حسادت‌برانگیز... واقعاً چرت‌های نابی به ذهنشون می‌رسه و فقط میشه حسادت کرد. اولین باریه که انقدر زیاد به شخصیت کرگ پرداخته میشه. زیاد هم منظورم از نظر عمقه، نه کمیت. حالت بی‌تفاوتش شاهکاره. اون‌جایی که برگشته خونشون و مامان باباش پر از احساساتن و این مثل سنگ داره دوربین رو نگاه می‌کنه. کم آوردم جدی.

عالیه. البته قسمت بعد هم دنباله‌ی همین خواهد بود. این بچه‌ها می‌بینن گروه‌های فلوت‌زن پرویی دارن زیاد میشن و پول در میارن، برای همین تصمیم می‌گیرن همچین چیزی تأسیس کنن. دولت امریکا هم می‌زنه گروه‌ها رو دستگیر می‌کنه و این‌ها هم قاطیشون.

حسادت‌برانگیز. ایده‌هاشون واقعاً حرص آدم رو در میاره. رفتار کارتمن واقعاً دوست‌داشتنیه... دوست‌داشتنی و واقع‌گرایانه. باید هر کاری بکنه تا به هدفش برسه. وقت‌هایی که کارتمن با گریه حرف می‌زنه فوق‌العاده است.

- شما دیگه فکر نمی‌کنید که من کولم.
- ما هیچ‌وقت همچین فکری نمی‌کردیم.
- نه... این رو می‌گید که من حس بدی نداشته باشم.
- نه جدی ما همیشه ازت متنفر بودیم.
- بذار ببینم... همین که دارید این حرف‌ها رو می‌زنید تا حال من بهتر بشه... یعنی هنوز من رو کول می‌دونید.

توی امریکا همچین طنزی پخش میشه... و اینجا هم مسافران حرف اول رو می‌زنه.

روانی‌کننده. به نظرم از تمام اپیزودهای قبلی این سیزن بهتر بود. با کابوس کارتمن در مورد چینی‌ها شروع میشه، همون چیزی که مثلاً در مورد هیپی‌ها هم داشت قبلاً. بعد کایل و استن در مورد یه تجاوز صحبت می‌کنن که به نظر می‌رسه طرف دوستشون بوده... شاهکاره کلاً. خیلی.

بی‌نظیر و فوق‌العاده. یه جای سوپر گی هست به اسم پایونیر ویلج که کلرادو رو توی زمان ۱۸۶۴ شبیه‌سازی کرده و همه‌ی کارکنانش باید وانمود کنن که توی اون زمان زندگی می‌کنن. کارتمن و باترز هم پارتنر هم شده‌ان تا گم نشن و باید دست هم رو بگیرن؛ یه سری سارق مسلح هم حمله می‌کنن و این حرف‌ها. خیلی حال داد.

خیلی عالی بود. هجویه‌ی این فیلم‌های ژانر بحران امریکاییه، ولی واقعاً یک چیز خاصیه. اینترنت قطع شده و همه تو کف مونده‌ن. و از این‌که برای اینترنت موجودیت قائل شده‌ن خیلی حال کردم... راستی امروز یادم افتاد که شلی هم یکی از شخصیت‌های محبوبمه. حرف‌زدنش عالیه.