آگراندیسمان

کارگردان: میشل‌آنجلو آنتونیونی

از یکی شنیدم که این فیلم نخل طلای کن رو برده. البته دیگه به حرف‌های این‌شکلی اعتماد نمی‌کنم. من شنیده بودم آملی و پنهان هانکه هم نخل طلای کن رو برده‌ان که ظاهراً الکی بوده. [ولی انگار این واقعیه.] سال ساختش هم ۱۹۶۶ ئه. یعنی بیشتر از ۴۰ سال پیش... ولی وقتی فیلم و کیفیت تصویربرداریش رو ببینید، باور نخواهید کرد این رو.

داستانش در مورد یک عکاسِ فشن و این‌هاست که یه روز توی یه پارک از یه زن و مرد عکس می‌گیره. زنه شاکی می‌شه و میاد دنبال این طرف تا خونه‌ش که نگاتیوها رو بگیره. این هم یه جوری گولش می‌زنه و یه سری نگاتیو سوخته رو می‌ندازه به‌ش. خلاصه عکس‌ها که ظاهر می‌شن، این عکاس متوجه می‌شه که توی اون تصاویر یه قتل اتفاق افتاده و از طرف دیگه، عکس‌گرفتنش باعث نجاتِ جون اون زنه شده...

من خیلی خوشم اومد. کادربندی‌های خیلی عالی‌ای هم داره. فیلمِ کم‌دیالوگی هم هست. ضمناً آخرین سکانس فیلم که بازی تنیس پانتومیمی رو نشون می‌ده، یک شاهکار به تمام معناست.
***
[۵ تیر ۱۳۸۶، ۹:۲۵]

بازیگران: محمدرضا شریفی‌نیا، پارسا پیروزفر، امین حیایی، سارا خوئینی‌ها

به هر حال توی فیلم‌های فعلی بازار ایران این فیلم بدی محسوب نمی‌شه. اقلاً این که فیلمنامه‌نویس سعی کرده فیلم‌نامه‌ی بازی‌گونه‌ای بنویسه که تا آخر مثلاً چیز جدید رو کنه. هم اینکه فیلم سر و ته داره. جدی این‌ها الآن نعمت حساب می‌شه تو سینمای ایران. البته در کل سوتی‌های زیادی داره فیلم‌نامه‌ش که یادم نمی‌آد الآن.
یه چیز باحال... من این فیلم رو توی سینما سپیده دیدم. بعد خیلی اتفاقی سی‌دیش اومد دستمون و من هم خیلی اتفاقی آخر فیلم سر رسیدم... بعد دیدم که پایان‌بندی فیلم توی سی‌دی با سینما فرق داره. یعنی آخر فیلم توی سینما از یه جاییش قطع شد و تیتراژ رو نشون داد، ولی توی سی‌دی ۲-۳ دقیقه‌ی دیگه هم داشت که کلی تفاوت ایجاد می‌کرد.
***
[۱۸ خرداد ۱۳۸۶، ۱۶:۳۰]