خیلی عالی بود. از این فیلم‌های سهل و ممتنع خیلی خوشم میاد. بازی‌ها واقعاً خوبن. مخصوصاً دیگو. نمی‌دونم همچین نقاشی وجود داشته یا نه... ولی جدی کارهاش عالی بودن. البته از اون فیلم‌هاییه که باید تفسیر و این حرف‌هاش رو هم خوند. مثلاً علایق فریدا رو به مردبودن و اینا همین‌جوری من نفهمیدم یعنی چی.
***
[۹ شهریور ۱۳۸۶، ۳:۰۰]

آقا من خیلی کف کردم. واقعاً فیلم منسجم و عالی‌ای بود. خیلی روش فکر شده بوده. بازی این مرده خیلی خوبه. همین مریضه. اسمش رو یادم رفت. خلاصه کاری ندارم که فیلم جوادیه یا چی. من که خیلی حال کردم. مخصوصاً با آخرش که می‌فهمیم آماندا رو هم داشته آزمایش می‌کرده و بعدش هم که جف و بعدش هم نوار آخر که گفت اگه داری این رو گوش می‌کنی معلومه بازی رو باخته‌ای...
***
[۷ شهریور ۱۳۸۶، ۲۰:۰۵]

من که خیلی حال کردم. در ادامه‌ی قسمت قبلیه... کاملاً مشخصه که از ابتدا برای هر سه قسمت با هم فکر شده و بعد اجراش کرده‌ان. به نظر من که تا حدود خیلی زیادی هوشمندانه است؛ البته اگه مرعوب فیلم نشید، ممکنه بتونید ایرادهای منطقی‌ای توش پیدا کنید. به هر حال خیلی باحال بود. چندتا جمله‌ی بعد رو هم اگر هنوز فیلم رو ندیدید، نخونید.

ایده‌ی اینکه فیلم‌های توی مقر اون یارو به صورت غیرزنده پخش می‌شدن خیلی عالی بود. باحال‌تر از اون این بود که وقتی این موضوع مشخص شد، توی چندتا نمای سریع مرور می‌کرد همه‌ی فیلم رو. کلاً این مرورهاش خیلی خوب بود که توی شات‌های پی‌درپی نشون می‌داد.
***
[۵ شهریور۱۳۸۶، ۲۰:۳۰]

فقط اگه وقت اضافه دارید.
***
[۴ شهریور ۱۳۸۶، ۱۶:۱۵]

اگه یه سینمایی‌نویس توی نشریه بودم، احتمالاً می‌نوشتم تلما و لوییز سفریه که توی اون، تلما تبدیل به لوییز می‌شه. بعد هم می‌گفتم این رو می‌تونیم از اون سیگارکشیدنی بفهمیم که اول فیلم فقط یک اداست؛ و صرفاً علاقه‌ی تلما رو به لوییزبودن نشون می‌ده... و در آخر فیلم می‌بینیم که تلما سیگار رو روشن می‌کنه و عملاً به لوییز – که همواره الگوش بوده – تبدیل می‌شه.

خلاصه اینکه تلما و لوییز یه فیلم فمینیستیه... دو تا زن که یکیشون با شوهرش مشکل داره و اون‌یکی با دوست‌پسرش، تصمیم می‌گیرن تعطیلات برن خارج از شهر. اما سر راه یه مرد می‌خواد به تلما تجاوز کنه و لوییز می‌زنه می‌کشدش و حسابی توی دردسر می‌افتن.

از این اشاره‌هایی که اون بالا در مورد لوییزشدنِ تلما گفتم، زیاد می‌شه پیدا کرد. مثل اینکه قبلاً توی تگزاس به لوییز تجاوز شده بوده و این‌بار به تلما. من که خیلی از فیلم خوشم اومد. الآن هم رفتم توی فکسون به‌ش امتیاز ۹ دادم. هر چند که دیدم بقیه زیاد خوب ندادن به‌ش. شاید هم ما جوادیم خب.
***
[۳ شهریور ۱۳۸۶، ۲۰:۲۰]

یک فیلم در جهت تبلیغ سرمایه‌داری. آدم بدبختی که اتفاقاً سیاه‌پوست هم هست و داره توی بدبختی و ترس از آخر ماه و پرداخت‌نشدن اجاره و جریمه‌ها دست و پا می‌زنه. هالیوود می‌خواد بگه که یه سیاه‌پوست فقیر می‌تونه توی امریکا این همه رشد کنه. آخر فیلم می‌نویسه که نمی‌دونم کریس فلان‌قدر پولدار شد و... البته فیلم خوش‌ساختیه. تونسته برای این حرف‌هایی که می‌خواسته بزنه، خیلی خوب عناصر و ریزه‌کاری‌ها رو کنار هم بچینه. هالیوود در ساختن این نوع فیلم‌ها استاده.
برای سرگرمی خیلی فیلم خوبیه. به شرط اینکه با همین دیدی نگاهش کنید که گفتم.
***
[۲۷ مرداد ۱۳۸۶، ۱۵:۵۰]

کارتمن دنبال پدر واقعیش می‌گرده... و می‌فهمه که مادرش یه زن هرزه بوده. از نظر داستانی خیلی اپیزود جذابیه. واقعاً چندجاش دل آدم برای کارتمن بدبخت می‌سوزه. کلاً خیلی شخصیت جالبیه... چه وقت‌هایی که عصبانیه، چه وقت‌هایی که مظلوم‌نمایی می‌کنه...
***
[۲۶ مرداد ۱۳۸۶، ۱۹:۵۰]

اول این اپیزود تری پارکر می‌گه: از ما می‌پرسن که واقعاً از آدم‌های مشهوری که مسخره‌شون می‌کنیم متنفریم یا نه... خب البته که نه؛ اما این وسط یه استثنا وجود داره: Barbara Streisand... ما حالمون ازش به هم می‌خوره.

کل این قسمت مسخره‌کردنِ Barbara Streisand و عقده‌ی مشهوربودنشه. راستش من تا حالا اسم این آدم رو هم نشنیده بودم.
***
[۲۵ مرداد ۱۳۸۶، ۲۰:۰۰]

موضوع فیلم در مورد مهاجرهای غیرقانونی‌ایه که توی لندن زندگی می‌کنن. حالا چندتا داستان فرعی حول همین موضوع نشون می‌ده. شخصیت‌های اصلی فیلم توی یه هتل کار می‌کنن و به خاطر نداشتن برگه‌ی مهاجرت و این‌جور چیزها، کارشون غیرقانونیه و خیلی مشکل دارن. از طرف دیگه رئیس هتل کلیه‌ی ملت رو در میاره و عوضش براشون پاسپورت یا مدارک اقامت تهیه می‌کنه. مسئول پذیرش هتل، یه نیجریه‌ایه که قبلاً دکتر بوده و به خاطر یه سری مسئله مجبور می‌شه فرار کنه به لندن. یه دختر هم توی هتل کار می‌کنه که همون آملیه. اداره‌ی مهاجرت گیر می‌ده به آملی؛ و اون هم مجبور می‌شه مدام فرار کنه و بره این‌ور اون‌ور. آخرش هم تصمیم می‌گیره بره نیویورک و برای همین نیاز به پاسپورت داره. رئیس هتل هم می‌گه در ازای کلیه‌ی اون، پاسپورت رو براش تهیه می‌کنه...

از نظر نشون‌دادن مشکل‌هایی که این مهاجرها دارن خیلی فیلم خوب و حتی تکان‌دهنده‌ایه. ولی آخرش همه‌چیز خوب تموم می‌شه و این یه‌کم توی ذوق می‌زنه نسبت به متن فیلم که همه‌ش سیاهی و بدبختیه.
***
[۲۴ مرداد ۱۳۸۶، ۹:۱۰]

خیلی اپیزود عالی‌ایه. مستر گارسون برای عمل جراحی بینی چندروزی نمی‌تونه بیاد و برای همین یه زنه میاد معلم اینا می‌شه. همه‌ی پسرها هم عاشقش می‌شن و این برای دوست‌دختر استن خیلی سنگینه. عالی بود خلاصه.
***
[۲۰ مرداد ۱۳۸۶، ۱۳:۲۰]

عالیه. فکر کنم اولین باری باشه که توی این قسمت‌های به یهودی‌بودن کایل خیلی زیاد پرداخته می‌شه. ساوث پارک علی‌رغم ظاهر خیلی ساده و بچگانه‌ش، قشنگ جامعه‌ی امریکا رو تحلیل می‌کنه. البته مشخصه که خیلی از تیکه‌هاش رو ماهایی که امریکا نیستیم، نمی‌گیریم. ولی همینقدرش هم خوبه. منظور این سمت هم شاید این بوده که یهودی‌ها با وجود جمعیت کمشون، نفوذ خیلی زیادی دارن؛ طوری که توی این شهر، خیلی راحت می‌تونن نشانه‌های مسیحی رو از برنامه‌های کریسمس حذف کنن.
***
[۲۰ مرداد ۱۳۸۶، ۹:۱۵]

thanksgiving و بوقلمون‌هایی که دستکاری ژنتیکی شده‌ان و خرابکاری می‌کنن. [باحالیش به اینه که کسی که این‌ها رو دستکاری کرده، آخر هر قسمت پشیمون می‌شه و می‌گه نباید توی خلقت خدا دست برد.]
و بچه‌ی سیاه‌پوستی که کارتمن به خاطر ساعت‌مچی مجانی، سرپرستیش رو قبول می‌کنه.
قسمت معمولی‌ایه.
***
[۲۰ مرداد ۱۳۸۶، ۱۲:۱۰]

عالیه. خیلی عجیبه که تری پارکر و مت استون توی این همه اپیزود، اصلاً دچار بی‌مزه‌بازی و تکرار نشده‌ان. بس که طنزهای درپیت تلویزیون رو دیدیم، به همچین مسأله‌ای عادت کردیم.

معمولاً هر اپیزود دو تا داستان مختلف داره که به هم وصل می‌شن بعضی جاها. ماجراهای این قسمت، تولد کارتمن و نبرد شیطان و مسیحه. چون پسر شیطان اومده همکلاسی بچه‌ها شده و مدام اذیتشون می‌کنه، اینا می‌رن پیش مسیح شکایت می‌کنن. مسیح و شیطان هم قرار مسابقه‌ی بوکس می‌ذارن. مسابقه‌هه عالیه. اولاً که همه روی شیطان شرط بسته‌ان غیر از یک نفر؛ بعد داور اول مسابقه می‌گه که معجزه ممنوع؛ و اینکه مسیح زرت و زرت از شیطان کتک می‌خوره، به خاطر اینکه در مقابل هر مشتی که می‌خوره، اون‌طرف صورتش رو هم میاره جلو. و اما آخر مسابقه که مسیح این حلقه‌ی بالای سرش رو بر می‌داره و به عنوان آدم عادی می‌ره شیطان رو می‌زنه...

کارتمن هم که طبق معمول سلطان. یه جا داره با چوب روی یه تخته توضیح می‌ده که هر کس برای تولدش چی باید بیاره. سر تولد هم وقتی می‌بینه که کارل اون کادو رو نیاورده، می‌گیره می‌زدنش...
***
[۱۹ مرداد ۱۳۸۶، ۲۰:۰۵]

این قسمتش چندان خنده‌دار نیست. اما نکته‌ی باحال دیگه‌ی این مجموعه، تکرارهاییه که توی بعضی از اپیزودها میارنش. مثلاً اینکه کنی معمولاً به طرز مسخره‌ای کشته می‌شه و موش‌ها میان می‌خورنش. [توی این قسمت کنی زامبی شده و همه رو گاز می‌گیره و کل شهر رو زامبی می‌کنه.]

یکی دیگه از چیزهایی که خیلی باحاله، مسخره‌کردن‌ها و ادا درآوردن‌های کارتمنه. خیلی خداست این شخصیت.
***
[۱۷ مرداد ۱۳۸۶، ۸:۱۰]

خیلی کم پیش میاد که از فیلم یا سریالی خنده‌م بگیره. وقتی هم کسی بگه فلان فیلم خنده‌داره، فرض رو بر این می‌ذارم که من رو نخواهد خندوند. اما ساوث پارک به صورتی افسانه‌ای این قدرت رو داره. واقعاً خنده‌داره. یعنی این رو قول می‌دم.

این قسمت در مورد پدربزرگ استنه که دلش می‌خواد بمیره و مدام از استن می‌خواد که بکشدش. از طرف دیگه یه برنامه‌ی تلویزیونی هست به اسم فیلیپ و ترنس که خودش آخر خنده‌ست؛ ولی برای بچه‌ها بدآموزی داره. برای همین والدین اینا تصمیم می‌گیرن راه‌پیمایی راه بندازن علیه این برنامه. باحالترین جاش، وقتیه که اینا با یه چیزی شبیه تیرکمون خودشون رو می‌کوبن به ساختمون کارتون و خودکشی می‌کنن تا اعتراضشون رو نشون بدن.

ضمناً من عاشق قهقهه‌زدن‌های این شخصیت‌هام. گفتم که خیلی خیلی خوب دارن از فیزیک بدنی شخصیت‌ها برای خندوندن تماشاگر استفاده می‌کنن.

صحبت‌های سازنده‌هاش در اول هر اپیزود هم خیلی باحاله. طرف از تری پارکر پرسید قضیه‌ی ترنس و فیلیپ چیه؛ و اون هم جواب داد: "اینا دو تا پسر کانادایی‌ان... برای همینه که انقدر لوس و بی‌مزه هستن."
***
[۱۷ مرداد ۱۳۸۶، ۶:۴۰]

شدیداً باحاله. یکی از این بچه‌ها فیل خریده ولی به خاطر گنده‌بودن توی خونه راهش نمی‌دن. اینا هم تصمیم می‌گیرن از این فیله و خوک کارتمن یه بچه به وجود بیارن که به اندازه‌ی فیل باهوش باشه و به اندازه‌ی خوک کوچیک.

باحال‌ترین قسمت‌هاش هم جاهاییه که خواهر استن می‌زندش. واقعاً سازندگان ساوث پارک خوب تونستن فیزیک‌های ساده برای شخصیت‌ها بسازن و از همین فیزیک‌ها برای خندوندن استفاده کنن.
***
[۱۲ مرداد ۱۳۸۶، ۲۰:۴۵]

کارگردان: مازیار میری
بازیگران: پرویز پرستویی، آتیلا پسیانی، رضا کیانیان

از روی "من قاتل پسرتان هستم" ساخته شده. البته من کتاب رو نخوندم. با فیلم هم خیلی حال کردم.
***
[۶ مرداد ۱۳۸۶، ۱۴:۳۰]