نوع روایتش خیلی با اپیزودهای دیگه فرق داره. شخصیت اصلیش هم همون حوله‌ی معتاده. تیکه‌های باحال داره ولی کلاً حال نکردم.

همه‌ش می‌شه این که خیلی اپیزود خوبی بود و این حرف‌ها. هرچند معلوم بود که جک انتخاب می‌شه آخرش، ولی حال نکردم اصلاً. هرلی بیشتر به مرامش می‌خورد. بن هم دوباره یه چشمه‌هایی رو کرد لعنتی. عالی بود خلاصه. خیلی به آخرش نزدیکیم...

به نظر میاد خیلی تحت تأثیر جیم جارموش باشه فضاها و فیلم‌برداریش، اما واقعاً فیلم ساده و خوبی بود. کاملاً فاز سامان سالور رو دارم و می‌دونم چه‌جور کارگردانیه. روی کادرها و حرکات دوربینش هم می‌شه حرف زد، واقعاً خوبه.

نمی‌دونم نسبت زمانی اعتراض‌ها و پخش این اپیزود چطوری بوده، ولی به نظر میاد که خیلی روی روند داستانی که سازنده‌ها توی ذهنشون داشتن تأثیر گذاشته باشه. این‌جا کسی که از توی پوست خرس در میاد بابانوئله و دیگه حتی اسم پیامبر رو هم سانسور می‌کنن. یعنی عقب‌نشینی تمام و کمال. اپیزودهای خیلی خوبی بودن این و قبلی. دویست و یک اپیزود... واقعاً رقم نجومی‌ایه.

انگار سر این اپیزود یه سری دعوا راه افتاده واسه این‌که پیامبر رو شکل خرس نشون دادن. به نظر من کاملاً برعکسه قضیه. از اول هم سازنده‌های ساوث‌پارک با این‌که به همه‌چیز گند می‌زنن، کاری به اسلام نداشتن. این‌جا هم دارن می‌گن که پیامبر یه نیرویی داره که نمی‌شه مسخره‌ش کرد؛ بحثشون هم سر اینه که چی‌کار کنیم که نشونش ندیم. بین پیشنهادها کاور خرس پذیرفته می‌شه و حتی راه‌رفتنش رو هم نشون نمی‌دن. این نظر ما بود خلاصه. اپیزود بعدی هم دنباله‌ی همینه.

فقط لوده‌بازی است که هوشمندانه است.

نمی‌دونم با چه کلماتی می‌شه این اپیزود رو توصیف کرد. واقعاً تکان‌دهنده است. ممکنه زیاد خنده‌دار نباشه که نیست؛ اما توی مفاهیم جزو برترین اپیزودهاست بدون شک. موضوعش هم تأثیر فیسبوک روی زندگیه. تحسین‌برانگیزه واقعاً. به نظرم حتی کسانی که بیننده‌ی ساوث‌پارک نیستن ولی فیسبوک وقتشون رو فنا می‌کنه حتماً باید این رو ببینن.

باید به تشبیه شیلنگ مراجعه کرد، که وقتی فشارش زیاده و روی هوا ول می‌شه چه حرکاتی نشون می‌ده از خودش. تری پارکر به همچین درجه‌ای رسیده الآن. چرتِ محض بود و فوق‌العاده! کی‌اف‌سی توی کلرادو تمام شعبه‌هاش رو تعطیل کرده و به جای یکیش فروشگاه ماری‌جوانا باز شده. بابای استن هم برای رسیدن به ماری‌جوانا یه کاری می‌کنه که یه سرطان داغون بگیره...

پوسیدم جدی. در مورد ریشه‌ی جیکوب و مرد سیاه‌پوشه. ضمن این‌که معلوم شد اون پسره خود جیکوبه. واقعاً از نظر نمادپردازی و فاز اسطوره‌ای و... لاست مرزهای فرهنگ رو جابه‌جا کرده.

معضل این‌که کوان کدوم‌یکیشونه هم به این روش حل شد، خوشِ ما. اپیزود خوبی بود. حرف دیگه‌ای هم ندارم.
پارلوس دلم برات تنگ شده، اگه این‌جا رو می‌خونی خلاصه.

حال و حوصله‌ی درست و حسابی نداشتم، گفتم همین‌جوری این اپیزود رو ببینم و واقعاً شگفت‌زده شدم. اولش با ناتور دشت شروع می‌شه و گریسون به‌شون می‌گه این کتاب تهِ خلافه و توی مدارس خوندنش ممنوعه و... خلاصه این بچه‌ها کلی انگیزه پیدا می‌کنن واسه خوندنش. هر چی می‌رن جلو می‌بینن چیز زشت نداره و حالشون گرفته می‌شه، واسه همین خودشون یه داستان داغون می‌نویسن.

صحنه‌ی استفراغ یارو توی استودیو از عمق نبوغ سرچشمه گرفته. واقعاً حسودیم شد.