فکر کنم یه زمانی جو این فیلم توی وبلاگ‌ها افتاده بود و هرکس یه چیزی در موردش می‌نوشت. فیلم خوبیه و من خوشم اومد واقعاً. البته بعضی جاها از این دیالوگ‌های درپیتی هم داره... ولی اکثر مواقع دیالوگ‌های طبیعی چنین شرایطی را می‌گن دختره و پسره. کلاً خیلی خوب بود. یه دنباله هم داره که بعداً می‌بینم.

جزو خوب‌های این سیزنه به نظر من. سوژه‌ش هم این موتورسوارهای هارلی‌دیویدسونی هستن. این بچه‌های کیلید می‌کنن و می‌گن مصداق کلمه‌ی فگ این یاروهان، و انقدر سر این مسأله می‌جنگن که معنیش توی دیکشنری هم عوض می‌شه.

این واقعاً خوب بود. ژاپنی‌ها چت کرده‌ان و همه‌ی دلفین‌ها و نهنگ‌هایی رو که می‌بینن سلاخی می‌کنن. استن هم شاکی می‌شه و یه گروه برای جلوگیری از این قضیه راه میندازه. آخرش اینا دلیل دشمنی ژاپنی‌ها با دلفین و نهنگ رو می‌فهمن و از این چیزا... خوب بود خلاصه.

در مورد کشتی کچ و قضیه‌ی واقعیت و داستانه تقریباً. اپیزود خوبیه و من خیلی باهاش حال کردم. آخرش که اینا واقعاً دارن همدیگه رو می‌زنن و همه بلند میشن میرن مثلاً... مفاهیم خلاصه.

این خیلی خوبه. باترز به یه دلال محبت تبدیل شده و حسابی هم کارش گرفته. آخرش هم با دیدن عشق حقیقی بین بازرس پلیس و یکی از دلال‌های عمده، از این کار می‌کشه بیرون. البته خود این بازرسه قضیه داره...

اینا به مرده هم رحم نمی‌کنن. البته من هیچ‌کدوم از شخصیت‌های مرده رو نمی‌شناختم (غیر از مایکل جکسون). ولی تا جایی که می‌شد گند رو کشیدن به مایکل جکسون بدبخت. حالا شایدم بدبخت نه.

این و چندتا اپیزود بعدی رو چندروز پیش دیدم. اپیزود خیلی درخشان توشون نبود. اما همه خوب بودن. این اپیزود ماجرای سفر کارتمن و یارانش به سومالی برای تبدیل شدن به دزد دریاییه، و باحاله.