عالیه. در مورد لیستیه که دخترا در مورد قیافه‌ی پسرها ساخته‌ان و به هر نفر یه رتبه داده‌ان. کلاید اول شده و کایل بدبخت آخر. بعد استن میره پی قضیه رو میگیره که ببینه چرا اینجوری شده و دوباره با وندی دوست میشه. جالبه که کنی هم بعد از مدت‌ها کشته شد. آیا ساوث‌پارک بازگشتی به گذشته را تجربه خواهد کرد؟

به نظر من شاهکاره. هرچند که خنده‌دار نیست،‌ اما داستانش بسیار عالیه. کاملاً فلسفه‌ی بازی‌های کامپیوتریه و با اینکه اصلاً قضاوت نمی‌کنه، اما کاملاً آدم می‌فهمه باید در چه جهتی فکر کنه. خیلی خوب بود خلاصه.

با محوریت مایلز. اپیزود بدی نیست. ولی زیاد نکته ایجاد نمی‌کنه. فقط فکر کنم اون قضیه‌ی حضور یک نفر با دو سن مختلف در یک زمان نادرست بود. اینجا مایلز بچگی‌های خودش رو می‌بینه...

کلاً این سه‌گانه شاهکار بود. داستان خیلی خوبی داشت و قسمت‌های خنده‌دارش هم زیاد بود. یه خبر نسبتاً بد این که ساوث‌پارک تا حد خیلی خوبی خز شده. منظورم این نیست که کنار انقلاب بفروشن، تو همون ژانر روشنفکر-سوسول یعنی.

شاهکار مطلق. تماماً مربوط به بنجامینه. تهش بود... واقعاً میگم. تهش بود. فقط اون آخرش اساسی حالم گرفته شد. همون دستوری که الکس به بن داد. و فکر کنم الکس تنها کسیه که بن ممکنه بهش گوش کنه. اون قسمت‌ها ویدمورش هم شاهکار بود. وقتی داشت سوار زیردریایی می‌شد و...

یه چیزای کمی در مورد نیروهای ماوراءالطبیعه‌ی جزیره می‌فهمیم. ریچارد بنِ زخمی رو می‌بره توی معبد و به سایر و کیت میگه بن دیگه معصوم و اینا نخواهد بود و همیشه هم یکی از دیگران باقی می‌مونه.

چندتا قسمت دیدنی داشت این اپیزود. یکی دیالوگ اول بن و سعید بعد از تموم‌شدن کار سعید. واقعاً مستأصل‌بودن سعید رو می‌شد درک کرد و البته خونسردی کثافت بن! یکی دیگه دیالوگ دوم این‌ها توی دومینیکن. و آخری هم همین آخر اپیزود که سعید زد بن رو ناکار کرد. دلم می‌خواد ببینم چی میشه این قضیه.

اولش من یه مقدار چت کردم. نشون داد که هواپیما فرود اضطراری و فلان کرد و بعد نوشت سی‌سال قبل، و زد تو خط جک و کیت و هرلی که سایر رو می‌بینن. خب حالا بگو اون‌یکی جزیره تو زمان ۱۹۷۷ نیست و از این حرفا. وقتی میگه سی‌سال قبل منظورش نسبت به چه مبدأ و ایناییه؟ این از این.
بن تو این قسمت کم بود اما عالی بود. بدون هیچ حرف و حدیثی راه افتاد سمت جنگل و... شاهکاره اصلاً. بابای جک هم توی این اپیزود جای بحث داشت. مرموز و عجیب بود. یه چیزای دیگه‌ای هم به ذهنم اومده بود که یادم نمیاد الآن. هر سه اپیزود اخیر رو توی شرایط خواب‌آلودگی دیدم و خیلی کار بدی کردم...

آهان یه چیز خیلی فلسفی و باحال. [فارادی کجاست؟] وقتی فارادی می‌گه گذشته‌ها گذشته و نمیشه تغییرش داد، منظورش دقیقاً چه چیزهایی هستن؟ وقتی که کسی توی زمان سفر می‌کنه و پا میذاره روی چمن‌ها و خم می‌کندشون، جنس این کار از جنس اینه که مثلاً بره با یکی از قدیمی‌ها درگیر بشه و بکشدش. امیدوارم خوب توضیح داده باشم. خلاصه اینکه کنارزدن یک شاخه برای من مساویه با عوض‌کردن نظر یک آدم در گذشته یا هر ماجرای دیگه‌ای مربوط به آدم‌ها. و دیدیم که بارها مورد اول اتفاق افتاده...

من که حال کردم. برای من هر اپیزود اون‌جایی شروع میشه که بن وارد صحنه بشه. در این اپیزود مثلاً اون‌جایی بود که لاک سوار ماشین شد و بن مثل خون‌آشام واستاده بود و نگاهش می‌کرد... از این نظر که اون کاکاسیاه قدبلنده رو معرفی می‌کرد اپیزود خوبیه. همین‌طور چیزهایی از ویدمور...

شاهکاره و بی‌صبرانه منتظر دیدن اپیزود بعدی هستم. فردا ایشالا. واقعاً داستان جذابی داره. ارجاعاتی هم که به اپیزودهای قبلی و شخصیت‌های داستانی دیگه داره عالیه. مثل اون شخصیت‌های شیطانی که کارتمن خلق کرده بود. یکی از نامردی‌های تری پارکر اینه که یه محیط رو می‌سازه اول، بعد ادامه میده و ادامه میده... و یهو یه شخصیت رو میندازه اون وسط که نباید بندازه. از بازیگرها بگیر تا حضرت عیسی. منظورم اون هیئت نه‌نفره است...

داستان خیلی باحالی داره و تریلوژیه. تروریست‌ها به سرزمین تخیل و این مزخرفات حمله کردن و باترز هم گروگانشونه اونجا. از این طرف کارتمن و کایل با هم یه قرارداد بسته بودن و کایل الآن باخته و باید تن به خواسته‌ی کثیف کارتمن بده...

بونو کیه؟ بدجوری لجن‌مالیش کرده بودن. بابای استن رکورد بزرگترین ان دنیا رو زده و یه یارویی به اسم بونو دوباره رو دست این بلند شده. بابای استن هم می‌خواد رکورد رو پس بگیره. ولی این وسط استن می‌فهمه که بونو خودش رکورده نه رکوردشکن. یعنی انه.

ایده رو نگاه کنید: اریک کارتمن متوجه میشه سندرمی وجود داره که باعث میشه بیمار نتونه زبانش رو کنترل کنه و در نتیجه هر مزخرفی رو که میاد تو ذهنش میگه. و خودش رو می‌زنه به مریضی و تا جایی پیش میره که قرار میشه بره توی یه برنامه‌ی زنده و در مورد بیماریش با یه مجری بی‌شرف به اسم کریس هنسن حرف بزنه.

اریک کارتمن بهترین شخصیت جهانه. با اسکیت‌بورد از روی این بی‌خونه‌ها می‌پره و احساس می‌کنه مشکل رو حل کرده. هر دو دفعه هم روی یارو فرود اومد! اپیزود خیلی خوبیه. کلاً این سیزن شاهکاره.

عالیه. ایرانی‌های جواد و ثروتمندی رو که میرن امریکا خوب به لجن می‌کشه. مخصوصاً جایی که میگه طراحی‌های جواد گوچی رو فقط ایرانی‌ها می‌پسندن. البته خیلی جاها ویژگی‌های ایرانی رو با عرب‌ها خلط کرده بود و این «خیلی جاها» یعنی اکثرش. حتی تم آهنگش رو هم عربی گذاشته بودن. به هر حال ناموفق نبود چندان.

نمی‌دونم چی باید بگم در مورد ساوث‌پارک. واقعاً باید او ذهنی رو که چنین چیزهای نابی از توش در میاد ستایش کرد. الآن ذهن‌های ما خیلی بسته شده و نمی‌تونیم دیگه چیز جدید خلق کنیم. تمام ذهنیت‌های ما، حتی اون‌هایی که جدیدن، از جمع داشته‌های قبلیمون درست میشه. اما تری پارکر و مت استون چرت و پرت ناب و اصیل توی ذهنشون می‌سازن. در عین حال هم حرف‌های فوق‌العاده گنده‌ای می‌زنن. اینجا هم نهادی که به‌ش گند می‌خوره واتیکانه. تیکه‌های خیلی باحال زیاد داشت... یعنی طنز معنی‌دار و این حرف‌ها. البته نباید تو ساوث‌پارک دنبال معنی گشت.

رسماً ترکونده‌ان. خیلی شاهکاره این اپیزود. یه دانش‌آموز جدید اومده توی مدرسه که مسلمونه. کارتمن هم به این مشکوک میشه و زنگ میزنه این‌ور اون‌ور که یه حمله‌ی تروریستی در شرف وقوعه. واقعاً شاهکاره. حرکت‌های دوربین‌رو‌دست و... باهوش‌تر از این‌ها پیدا نمیشه.
انگار داشتن یه سریالی چیزی رو هم مسخره می‌کردن.

اپیزود این‌طوری شروع میشه: کارتمن داره عکس‌هایی از باترز نشون میده که وقتی اومده بوده خونه‌شون و شب خوابیده بوده، کارتمن کثافتکاری‌هایی روش درآورده و بعد عکسه رو گرفته. و از این شروع معلومه عجب اپیزودیه!

بابای استن میره توی یه مسابقه و از کلمه‌ی نیگر استفاده می‌کنه و کل جامعه گند میزنه به‌ش. زیاد دنبال معنی دقیقش نگشتم، ولی احتمالاً یه چیزی تو مایه‌های کاکاسیاهه. ضمناً من عاشق وقت‌هایی هستم که کارتمن بی‌وقفه می‌خنده. اینجا اون آقاکوچولوئه رو سوژه کرده بود و تمام مدت داشت به‌ش می‌خندید!