آگراندیسمان

کارگردان: میشل‌آنجلو آنتونیونی

از یکی شنیدم که این فیلم نخل طلای کن رو برده. البته دیگه به حرف‌های این‌شکلی اعتماد نمی‌کنم. من شنیده بودم آملی و پنهان هانکه هم نخل طلای کن رو برده‌ان که ظاهراً الکی بوده. [ولی انگار این واقعیه.] سال ساختش هم ۱۹۶۶ ئه. یعنی بیشتر از ۴۰ سال پیش... ولی وقتی فیلم و کیفیت تصویربرداریش رو ببینید، باور نخواهید کرد این رو.

داستانش در مورد یک عکاسِ فشن و این‌هاست که یه روز توی یه پارک از یه زن و مرد عکس می‌گیره. زنه شاکی می‌شه و میاد دنبال این طرف تا خونه‌ش که نگاتیوها رو بگیره. این هم یه جوری گولش می‌زنه و یه سری نگاتیو سوخته رو می‌ندازه به‌ش. خلاصه عکس‌ها که ظاهر می‌شن، این عکاس متوجه می‌شه که توی اون تصاویر یه قتل اتفاق افتاده و از طرف دیگه، عکس‌گرفتنش باعث نجاتِ جون اون زنه شده...

من خیلی خوشم اومد. کادربندی‌های خیلی عالی‌ای هم داره. فیلمِ کم‌دیالوگی هم هست. ضمناً آخرین سکانس فیلم که بازی تنیس پانتومیمی رو نشون می‌ده، یک شاهکار به تمام معناست.
***
[۵ تیر ۱۳۸۶، ۹:۲۵]