بی‌نظیر بود. ولی باید بر اساس همون ترتیب زمانی‌ای که نسبت به اپیزودهای ساوث‌پارک ساخته شده ببینیمش. چون سطح ساوث‌پارک مدام بالاتر رفته و حالا که چند تا اپیزود از سیزن ۱۳ رو دیدیم، ممکنه این فیلم زیاد چشمگیر به نظر نیاد. اما با این وجود هم فوق‌العاده است. سپر انسانی سیاه‌ها، رابطه‌ی شیطان و صدام، موزیکال‌بودن شاهکار، و این‌ها. از این نکته‌های ظریفش هم خیلی خوشم میاد که مثلاً موقع اعزام ارتش، یک لحظه نشون میده که مسیح هم قاطی سربازهاست و البته اصلاً تأکید نمی‌کنه و ممکنه خیلی‌ها هم نبیننش. زیرنویس فارسیش هم خوب بود تا حد زیادی.

بالاخره یه فیلم درست و حسابی دیدم که آخرش حال کرده باشم. فیلم‌هایی که راوی دارن معمولاً بد از آب در نمیان. مخصوصاً که صدای راوی جذاب باشه... مثل فایت کلاب. آخرش بی‌نظیر بود:
ایده‌ی یه مسابقه‌ی جدید به ذهنم رسیده. سه تا پیرمرد با سه تا تفنگ پر روی صحنه‌ان. هر کدوم داستان زندگیشون رو تعریف می‌کنن،‌ با آرزوها و رویاهاشون. بعد می‌بینن که چقدر به اون ایده‌آل‌ها رسیده‌ان. برنده کسیه که مغزش رو داغون نکنه. جایزه هم یه یخچاله.

یا همان شیرینی امریکایی.

ژاپنی‌ها رو می‌دونستم آدم‌های خزی هستن، ولی نه دیگه انقدر. از این فیلم‌ها نه خوشم میاد نه بدم میاد. ولی دیدنشون ضرر نداره. از اون ژانریه که یه مدت مد بشه توی وبلاگ‌ها در موردشون بنویسن. مثل بیفور سانرایز که البته من ندیدم.

نمی‌دونستم یونانی‌ها انقدر آدمای خزی هستن. اغراق رو هم که در نظر بگیریم، حتی اگه یک دهم این میزان هم خز باشن افتضاحه. جاهایی که از زندگی یونانی‌ها کات می‌زد به خونواده‌ی باکلاس پسره خیلی باحال بود.

کف کردم. تهِ حرفی که می‌تونم بزنم همینه. شوی ترنس و فیلیپ جاش رو به یه شوی دیگه در همون سطح میده و همه شاکی میشن...

یکی از بهترین اپیزودهای ساوث پارک بدون شک. شگفت‌زده شدم جداً. تهِ عمق مفاهیم و این حرف‌هاست.

کارتمن در شمایل یک ابر قهرمان. به زندگی تری پارکر و مت استون حسودیم میشه واقعاً. زندگی خوبی دارن حتماً.

فوق‌العاده‌ست دیگه... حرفی ندارم بزنم. آخرش که کنی مرد واقعاً داشتم می‌مردم من هم، از خنده.

خیلی عالیه. تعلیق فوق‌العاده‌ای داره و مدام آدم رو در مورد شخصیت منفی به شک میندازه. فیلم خوب دیگری از خالق دریای درون.