یک شاهکار بزرگ. تیتراژ پایانیش به تنهایی می‌تونست یک انیمیشن کوتاهِ شایسته‌ی اسکارگرفتن باشه. هم ایده و هم اجرا.
توی داستانش انسان‌ها سال‌هاست که با یه سفینه‌ی بزرگ به فضا رفته‌ان؛ چون زمین جای زندگی نیست. بعد این‌شکلیه که اگه بفهمن زمین مثل سابق امکان حیات روش وجود داره، برمیگردن. خلاصه اینکه زمین جای زندگی شده ولی یه ربات هست که چوب لای چرخ میذاره.
حالا اینا به کنار... شخصیت‌های اصلیش دو تا روباتن که تقریباً میشه گفت دیالوگی ندارن. می‌خوام بگم با یه عوض‌کردن ساده‌ی فرم چشم، تمام حالت‌های این‌ها رو منتقل می‌کنه. در یک کلام شاهکار.
***
[۲۴ آبان ۱۳۸۷، ۱۳:۰۰]