کارگردان: Masaki Kobayashi

یه فیلم ژاپنی ترسناک با چهار اپیزود. طبق سرچ‌هایی که کردم، بر اساس چهار افسانه‌ی ژاپنی ساخته شده. همه‌ی اپیزودها رو شب دیدم؛ ولی انصافاً نترسیدم. زیاد ترسناک نیست به نظرم. ولی داستان‌های معمولاً جذابی داره. بهترینش هم به نظر من داستان آخر بود... خیلی تکنیکی بود جداً. اول داستان میاد می‌گه که بعضی داستان‌ها نیمه‌تمام می‌مونن؛ به این خاطر که ممکنه نویسنده با ناشر دعواش بشه، یا یکی نویسنده رو وسط نوشتن صدا کنه و نویسنده برنگرده، یا... بعد می‌رسه سر داستان اصلی و وسطش یهو می‌گه این همون‌جاییه که داستان نصفه‌کاره می‌مونه. بعد قطع می‌کنه و می‌ره تو خونه‌ی نویسنده. همچین کاری واسه‌ی فیلمی که چهل سال پیش ساخته شده، یه نوآوری خیلی بزرگه.
***
[۳ مرداد ۱۳۸۶، ۱۷:۵۰]

خدا بود. سگ یکی از این بچه‌ها همجنس‌بازه و اینا اول می‌خوان درستش کنن. بعد پسره عصبانی می‌شه و می‌گه من سگ همجنس‌باز نمی‌خوام. سگه هم به‌ش بر می‌خوره و می‌ره. می‌رسه به یه جایی که حیوونای گی رو نگه می‌دارن. آخرش که این پسره [من اسماشون رو آخر هم یاد نگرفتم. غیر از کارتمن البته.] می‌ره روی سن بعد از مسابقه‌ی فوتبال امریکایی سخنرانی می‌کنه خیلی خنده‌داره.
البته انگار خود این سازنده‌هاش هم گی‌ان.
***
[۱ مرداد ۱۳۸۶، ۱:۵۰]

این قسمت تهِ‌ خنده‌ست. بچه‌ها با دو تا همراه می‌رن کوه برای تفریح و شکار. بعد آتشفشان فعال می‌شه. در کل عالی بود این قسمت. تیکه‌های خنده‌دارش خیلی زیاده. این سازنده‌هاش هم اون اول می‌گن که این قسمت رو خیلی دوست دارن. نابغه‌ان.
***
[۲۹ تیر ۱۳۸۶، ۱۹:۰۰]

کارگردان‌ها: Jonathan Dayton، Valerie Faris

۱- خط داستانی بسیار خوب
۲- شخصیت‌پردازی‌های فوق‌العاده + بازی‌های خیره‌کننده
۳- فیلم‌برداری و کادربندی‌های رؤیایی

قسمت‌های شاهکار:
حرف‌های پدربزرگ به طور کلی.
دیالوگ فرانک و اون پسره لب اسکله؛ در مورد مارسل پروست و زندگی و این حرف‌ها.
رقص دختره.
جایی که توی کافه‌ی بین راه، فرانک شروع می‌کنه راجع به ریشه‌ی فلان کلمه حرف می‌زنه، و باباهه شروع می‌کنه در مورد بستنی.
در کل هم از برخورد این‌ها با اون هتل و آدم‌های کثافتش خوشم اومد.
***
[۲۷ تیر ۱۳۸۶، ۱۷:۳۰]

کارگردان: Michael Haneke

خیلی خیلی روانکاوانه‌ست. خیلی زیاد. مطمئن‌ام به خاطر اطلاعات ناچیزم در مورد روانشناسی هیچی از فیلم نفهمیدم. ولی خیلی خوشم اومد با این حال. بازی بازیگر زن فیلم عالیه. در حد شاهکار اون نقشی رو که باید نشون می‌داده بازی کرده. حالت‌های صورت.
در مورد یه معلم پیانوست که عقده‌های جنسی داره و از طرف دیگه به شاگردش علاقه‌مند شده. شاگردش هم به اون همین‌طور. موضوع فیلم، مشکلاتیه که در مورد این قضیه پیش میاد. چند تا تیکه هم داره که دل و روده‌ی آدم میاد تو دهنش. مخصوصاً اون آخر آخر فیلم. خلاصه در مورد یه جور بیماری جنسی و روانیه.
+
***
[۲۲ تیر ۱۳۸۶، ۲۳:۴۰]

چند تا داستان عاشقانه‌ی موازی. کلاً فیلم شادیه. در خیلی از مواقع هم خنده‌دار. مستربین هم توش بازی می‌کنه و جالب اینه که تنها باری بود که از دستش خنده‌م می‌گرفت. [جایی که داره یه چیزایی می‌ریزه توی پاکت کادو، حالت چهره‌ش یه لحظه خیلی خنده‌دار می‌شه. مصمم و ایناست.]
نکته‌ی فیلم به اینه که توش هم خیانت هست، هم گی‌بازی و اینا... ولی همه رو شاد نشون می‌ده. خلاصه بد نیست دیگه... می‌ارزه به دیدنش به نظرم. این نخست‌وزیره هم ضمناً خیلی قیافه‌ی باحالی داره.
***
[۲۲ تیر ۱۳۸۶، ۲:۴۵]

خیلی فیلم معمولی‌ای بود به نظر من. یعنی نه داستان آن‌چنان عمیقی داشت، نه از نظر فیلم‌برداری و تکنیک‌های دیگه قابل توجه بود. از اون‌طرف هم که نگاه کنی، نه این‌طوری بود که داستان درپیتی داشته باشه، نه از نظر فیلم‌برداری و این‌جور چیزها بد بود. خلاصه که معمولیِ معمولی بود.
البته شاید داستانش از یه جهت جزو اون‌هایی بود که کمتر به‌شون پرداخته می‌شه. یعنی شوهر همجنس‌گرایی که به همسرش توجه نمی‌کنه و همسرش دنبال عشق و ایناست. حالا این عشق رو توی باغبون سیاه‌پوست خونه‌شون پیدا می‌کنه و به خاطر محدودیت‌های اجتماعی نمی‌تونن با هم باشن.
***
[۲۱ تیر ۱۳۸۶، ۱۵:۴۰]

یک نامزدی خیلی طولانی

کارگردان: Jean-Pierre Jeunet

کاملاً تیپ آملی بود. بیشتر بازیگرها هم همون‌ها بودن. با این فرق که این دفعه آملی دنبال نامزدش می‌گشت. نامزدش توی جنگ به خاطر خودزنی به مرگ محکوم می‌شه، ولی آملی که البته اسمش اینجا ماتیلداست، می‌دونه که اون زنده‌ست و برای همین دنبالش می‌گرده. همون بازی‌هایی که توی آملی وجود داشت، اینجا هم می‌بینیم.
خیلی خوشم اومد. فیلمبرداری و صحنه‌هاش عالی بودن. درست مثل آملی. اما آملی در کل بهتر بود.
***
[۱۶ تیر ۱۳۸۶، ۲۱:۱۵]