کارگردان: کریستوفر نولان (Nolan, Christopher)

به اندازه‌ی فیلم قبلی و شاید هم بیشتر باهاش حال کردم. از اولش از نولان خوشم میومد. ممنتو رو که می‌دیدم، با اینکه اون موقع‌ها چیز زیادی سر در نمیاوردم، ولی متوجه بودم که فیلم خوبیه. فیلم خوب، خوبه. توی پرستیژ هم به‌هم‌ریختگی زمانی داریم، ولی نه مثل ممنتو. خیلی از اون ساده‌تره. البته تا به فیلم عادت کنید کمی طول خواهد کشید. اول‌هاش کاملاً گیج بودم... اما ۱۵ دقیقه که بگذره همه‌چیز عادی می‌شه.

داستانش مربوط به دو تا شعبده‌بازه که با هم رقابت دارن. البته این دو تا اول با هم همکار بوده‌ن؛ ولی به خاطر خیانتی که یکی‌شون تو جریان یکی از شعبده‌بازی‌ها به اون‌یکی می‌کنه، از هم جدا می‌شن و کارشون به دشمنی می‌کشه. دشمنی‌شون رو هم سعی دارن توی هر چه عجیب‌تر بودن شعبده‌بازی‌هاشون اعمال کنن.

درست مثل دیپارتد، تا آخرین لحظه‌ی فیلم هم کارگردان یه چیزی رو پیش خودش نگه داشته که بیننده رو غافل‌گیر کنه. خیلی خوبه که داستان‌گویی دوباره داره جای روشن‌فکری رو می‌گیره... و البته تا ایران از مرحله‌ی مزخرف روشن‌فکری عبور کنه و دوباره برگرده به ذات ادبیات و سینما، زمان زیادی لازمه.
***
[۲۸ اردیبهشت ۱۳۸۶، ۱۷:۱۵]

کارگردان: مارتین اسکورسیزی

خیلی حال داد. منتها دیگه از یه حدی بیشتر، نباید همه‌ی مشکلات رو با کشتن حل کرد. خیلی مصنوعیه همچین چیزی. بازی جک نیکلسون عالیه. لامصب تهِ کثافته. فیلم دو ساعت و بیست دقیقه‌ست؛ و من شاید برای اولین بار توی خونه یه فیلم با این مدت زمان طولانی رو یک‌ضرب دیدم. داستان جذابی داره ولی فکر می‌کنم بیش از حد پلیسی بود. این رو که می‌گم مطمئن نیستم؛ ولی احتمالاً بارها همچین ایده‌ای استفاده شده. یعنی یه پلیس به عنوان جاسوس می‌ره توی دسته‌ی خلافکارا، و خلافکارا هم یه جاسوس توی پلیس دارن. در کل خیلی هیجان‌انگیز ساخته شده بود.
***
[۱۷ اردیبهشت ۱۳۸۶، ۱۴:۵۰]